Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ever tried. Ever failed. No matter. 
Try Again. Fail again. Fail better.
 Samuel Beckett

Sebastião Salgado

"Τα παιδιά της οδοιπορίας"
Οι άθλιες βάρκες με τους μετανάστες που καταποντίζονται στη θάλασσα είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών.
Οι σημερινοί σκλάβοι, που δεν ονομάζονται πια έτσι, έχουν την ίδια ελευθερία που είχαν οι πρόγονοί τους, όταν τους χτυπούσαν με το μαστίγιο και τους πετούσαν στις φυτείες της Αμερικής.
Δεν φεύγουν: τους αναγκάζουν,. Κανείς δεν μεταναστεύει επειδή το θέλει.
Από την Αφρική κι από άλλα πολλά μέρη, οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, την ξηρασία, τη χέρσα γη, τα μολυσμένα ποτάμια και την άδεια τους κοιλιά.
Το εμπόριο της ανθρώπινης σάρκας αποτελεί σήμερα μια από τις καλύτερες εξαγωγικές δραστηριότητες του Νότου.
Eduardo Galeano: Καθρέφτες, μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία

Η πεποίθηση ότι η ζωή έχει ένα σκοπό είναι ριζωμένη σε κάθε κύτταρο του ανθρώπου, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ύπαρξής του.... Σήμερα , εδώ, ο σκοπός μας είναι να ζήσουμε μέχρι την άνοιξη. Δεν μας απασχολεί τίποτ' άλλο. Αυτός είναι ο μοναδικός μας στόχος. Το πρωί στην πλατεία του Προσκλητηρίου, στην ατελείωτη αναμονή της αναχώρησης   για τη δουλειά, όταν οι ριπές του αέρα τρυπούν τα ρούχα μας και το ανυπεράσπιστο σώμα μας τρέμει από άγρια ρίγη, όλα είναι γκρίζα και είμαστε γκρίζοι κι εμείς. το πρωί όταν είναι ακόμα σκοτάδι, εξερευνούμε τον ουρανό προς την Ανατολή, κατασκοπεύοντας τα πρώτα σημάδια της άνοιξης και κάθε μέρα σχολιάζουμε την εμφάνιση του ήλιου: σήμερα ανέτειλε λίγο πιο ζεστός από χθες, σε δύο μήνες, σ' ένα μήνα το κρύο θα μας αφήσει ήσυχοςυ και θα έχουμε έναν εχθρό λιγότερο σ85

Αυτό το απέραντο συνονθύλευμα σίδερου, τσιμέντου, λάσπης και καπνού είναι η άρνηση της ομορφιάς... Πίσω από το συρματόπλεγμα δεν φυτρώνει ίχνος χορτάρι και όλα είναι νεκρά εκτός από τις μηχανές και τους σκλάβους: οι μηχανές πιο ζωντανές απ' τους σκλάβους 87

Ο 27χρονος Μάνος Χατζηδάκις στη μοναδική του κινηματογραφική εμφάνιση, παίζοντας στο πιάνο αυτό το τρυφερό τραγούδι  που ακούγεται εδώ για πρώτη και τελευταία φορά

Ξέρω γιατί τόση φασαρία
κίνηση, φωνές,
Για να κρύψω την αβάσταχτη ερημία

Ένας πίνακας του Πάουλ Κλέε υπό τον τίτλο ‘Angelus Novus’ απεικονίζει έναν άγγελο που κοιτά σαν να πρόκειται να κινηθεί μακρυά από κάτι που αγναντεύει σταθερά. Τα μάτια του είναι ακίνητα, προσηλωμένα, το στόμα του είναι ανοιχτό, τα φτερά του είναι διάπλατα. Έτσι αναπαριστά κάποιος τον άγγελο της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου παρατηρούμε μια αλληλουχία γεγονότων, αυτός βλέπει μια μεμονωμένη καταστροφή που συνεχίζει να σωρεύει συντρίμμια και να τα ρίχνει μπροστά στα πόδια του. Ο άγγελος θα ήθελε να μείνει, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να κάνει ολότητα ό,τι έχει θρυμματιστεί. Αλλά η καταιγίδα, μέσα από τον Παράδεισο, μαίνεται. Πέφτει στα φτερά του με τόση βιαιότητα που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Η καταιγίδα αναπόφευκτα τον ωθεί στο μέλλον, προς το οποίο είναι γυρισμένη η πλάτη του, ενώ ο σωρός των συντριμμιών έμπροσθεν του μεγαλώνει προς τον Ουρανό. Η καταιγίδα είναι αυτό που ονομάζουμε πρόοδος.
Βάλτερ Μπένγαμιν

Ο μοναχός Βικέντιος θρηνεί για το θάνατο της σκυλίτσας του

Από τα μάτια του κυλούσανε καυτά ποτάμια και η μύτη του άρχισε να πλυμμηρίζει. Κατέβασε το σκούφo χαμηλά και κάλυψε όλο του το πρόσωπο- μούσκεψε αμέσως το μάλλινο ύφασμα. Άφησε το κορμί να πέσει άψυχο, κουλουριασμένο, στο κρύο πάτωμα. Με τα δάκτυλά του ζουλούσε πάνω από το σκουφί τα μάτια του που τρέχανε ασταμάτητα, μόνο το στόμα του είχε αφήσει ακάλυπτο ν΄ανασαίνει και να αναπέμπει παρακλήσεις, προσευχές, μοιρολόγια, παράπονα . Ζητούσε το λόγο από τον Θεό, από την Παναγία. Από δεκαεφτά χρονώ σε υπηρετώ, Παναγιά μου. Ήρθα και βρήκα οκτώ μοναχούς κι ένα γέροντα σκληρό σαν την πέτρα. Κάθε χρόνο έφευγε κι ένας. Μόνάχος έμεινα μες στο σπίτι σου. Γιατί; Μια ανάσα ένιωθα κοντά μου κι εγώ τις νύχτες και μου τη στερείς κι αυτή, γιατί, Θε μου μεγαλοδύναμε; Θρήνησε με λυγμούς για ώρα πολλή, ώσπου κουράστηκε από τα τραντάγματα και η αναπνοή του στένεψε. Έβγαλε το σκουφί του και το χουφτάλιασε, έγειρε το βασανισμένο του κορμί ανάσκελα στο σανιδένιο πάτωμα και κάρφωσε το κουρασμένο βλέμμα του στον ουρανό, έξω από το παραθύρι

-
Γιάννης Μακριδάκης, Η δεξιά τσέπη του ράσου, σσ. 28-29

Πάλι ήρθες στο όνειρό μου
Μακρινός με μια γεύση ζαχαροκάλαμου
Μ΄έψαξες λέει, γιατί δεν άντεχες την απουσία μου
Ήρθες να αγγίξεις το πρόσωπο μου,  να χαϊδέψεις τους μαύρους κύκλους των  ματιών μου
παλιά χρωστούμενα χρόνια τώρα,
(χρέος που ποτέ δεν εξοφθλήθηκε)
Κι εγώ πάλι δεν καταλάβαινα τι μου συμβαίνει,
αν και σε παρακολουθούσα προσεκτικά, δεν ήθελα να σε ξαναχάσω
Όμως κάτι δεν έκανα καλά,
άφηνα πάλι το νερό να κυλήσει έξω απ΄τις παλάμες μου
Και χάθηκες όπως και τότε
Γιατί να βλέπουμε τα όνειρα;
Θυμόμαστε ή μας θυμούνται;

Νίκος Καρούζος - Ρομαντικός Επίλογος
 
Ρομαντικὸς ἐπίλογος
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.

Η ποίηση δε μας αλλάζει 

 Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη


 Αισθηματικό τραγούδι

Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτό τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

(από το Ο Δύσκολος Θάνατος, Νεφέλη 1985)

Μελαγχολική ανοιξιάτικη ημέρα.Φυσάει ο βαρδάρης βασανίζοντας τα κλαδιά των δέντρων που αδυνατούν να αντισταθούν. Ξύπνησα από τη μεσημεριάτικη ξεκούραση κι ακολούθησε η μελαγχολία
Θέλω από καιρό να σου γράψω... Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει η παλιά μας επικοινωνία και μου λείπει πολύ. Καταλαβαίνω πώς ακούγεται αυτό σε έναν κόσμο όπου η απουσία συναισθημάτων είναι το ζητούμενο και επιβάλλεται με οποιονδήποτε τρόπο. Θεωρείται εντελώς αναχρονιστκό και ξεπερασμένο.Σήμερα ωστόσο δεν κατάφερα να αντισταθώ...  θα σου γράψω, θα σου γράψω για την ήττα μου. Νικήθηκα αγαπημένε, ο κόσμος που θέλησα να  κτίσω δεν υπάρχει, μέσα μου κι έξω. . Ίσως να ηταν μια ψευδαίσθηση,τίποτε αληθινό, μια λέξη δίχως νόημα, λέξεις δίχως νόημα
Τώρα αντικρίζω τα συντρίμια της ήττας όπως πολλoί τους καρπούς της ζωής τους. Οι σπόροι που προμηθεύτηκα για να σπείρω στο περιβόλι έπρεπε να περιμένουν μήνες για να ανταμώσουν το χώμα
Τους έριξα στον μικρό αστικό κηπο κι αρχίζουν τώρα και ξεπετούν το φύτρο τους σαν τα απομεινάρια στο πεδίο της μάχης.
Κι ενώ θα έπρεπε να απομακρύνομαι από την πόλη, όλο και περισσοτερο την πλησιάζω κα βυθίζομαι εκεί.
(to be continued)

Διαβατά 2016

Στο τέλος ξέρουμε πως η ζωή θα νικήσει
Γιατί η ζωή ξέρει να παίρνει το δρόμο της
να συνεχίζεται ακατάπαυστα, με ορμή
Όμως η καρδιά σπάει σε κομμάτια
όταν αντικρίζει τον πόνο του φευγιού
από σπίτι και χώματα δικών
Μωρά στις αγκαλιές των μανάδων τους που όμως χαμογελούν
-είναι πολύ νέες
Παιδιά με μύτες κατακόκκνες γεμάτες μύξα
φορούν παπούτσια πέντε νούμερα μεγαλύτερα
κι όμως τρέχουν χωρίς να σκοντάφτουν
Γέροι που πέτρωσαν τα πρόσωπά τους,
αυτοί γνωρίζουν ότι η προσφυγιά  είναι μαχαίρι στη ζωή τους
Για ένα ποτήρι ζεστό γάλα με κακάο
όλοι απλώνουν τα χέρια και δυό και τρεις φορές
δεν είναι και τίποτα
Δεν μπορείς να τ΄αρνηθείς
Κι εκείνο το παιδάκι μονάχο του γυρνούσε
ζητούσε στίκερς - αυτοκόλλητα
τα κολλούσε σε μια παράξενη πλαστική μπαλίσα που κρατούσε 
στα χέρια του
μετά γέμισε το πρόσωπό του μ΄αυτοκόλλητα
Ποιος ξέρει τι έχουν δει τα μάτια του, τι έχει ζήσει και τι θα ζήσει ακόμα
Απόψε θα κοιμηθεί αγκαλιά με τη μπαλίτσα του;
Μήπως είναι ό,τι του απέμεινε απ΄ τους γονείς του;
Είναι ο καιρός που θα δοκιμαστεί όλοκληρη η φιλοσοφία μας
τα ωραία λόγια τα έξυπνα τα δυνατά
Γιατί τα λόγια έιναι άνεμος
αρκούν για να εντυπωσιάσουν
Δεν αρκούν για να ξεδιψάσουν, για να θρέψουν, για να ανακουφίσουν

Γλυκιές  ημέρες  στο τέλος του χειμώνα, ξεκινούν με κρύο, συνεχίζουν ζεστές αν και ο ήλιος παραμένει κρυμμένος από τα μεσημεριάτικα σύννεφα και τελειώνουν με μια τρυφερή βραδινή δροσιά. Πότε πότε βρέχει, συνήθως εκείνη η αργή ποτιστική βροχή. Πρωΐμια άνοιξης... 'Ομως όχι αυτό δεν αποτελεί είδηση. Εϊδηση παραμένει πως η ανθρωπότητα διανύει τη νηπιακή της ηλικία, αφού ακόμα εξαγοράζεται η ανθρώπινη ελευθερία και το δικαιωμα στη ζωή, αφού ακόμα ζωντανά πλάσματα γίνονται θύματα του πολέμου, του πιο άγριου ανθρώπινου ενστίκτου που δεν κατάφερε να εξαφανιστεί ή έστω να συρρικνωθεί με την εξέλιξη του είδους.

Σχόλιο

Κόσμος βυθισμένος στη Θλίψη και το αδιέξοδο
Απροκάλυπτα  οι εξουσίες κατατρών τη ανθρώπινη σάρκα
Όσοι οραματτίστηκαν έναν κόσμο διαφορετικό αποσύρθηκαν
Έμαθαν πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Τώρα το ξέρουν καλά
 Δεν έχει απομένει χαραμάδα να διαβεί υποψία ζωής
παρά μόνο στην άκρη.
Εκεί στην άκρη της χρεοκοπημένης κοινωνικής σύμβασης πλέκει η ζωή ξανά νέους δρόμους για να προχωρήσει










π

Κάποιες επέτειοι υπάρχουν για να θυμίζουν την αποτυχία

3-2-2012

          

Βγάζοντας βόλτα τον ρομαντισμό