Διαβατά 2016

Στο τέλος ξέρουμε πως η ζωή θα νικήσει
Γιατί η ζωή ξέρει να παίρνει το δρόμο της
να συνεχίζεται ακατάπαυστα, με ορμή
Όμως η καρδιά σπάει σε κομμάτια
όταν αντικρίζει τον πόνο του φευγιού
από σπίτι και χώματα δικών
Μωρά στις αγκαλιές των μανάδων τους που όμως χαμογελούν
-είναι πολύ νέες
Παιδιά με μύτες κατακόκκνες γεμάτες μύξα
φορούν παπούτσια πέντε νούμερα μεγαλύτερα
κι όμως τρέχουν χωρίς να σκοντάφτουν
Γέροι που πέτρωσαν τα πρόσωπά τους,
αυτοί γνωρίζουν ότι η προσφυγιά  είναι μαχαίρι στη ζωή τους
Για ένα ποτήρι ζεστό γάλα με κακάο
όλοι απλώνουν τα χέρια και δυό και τρεις φορές
δεν είναι και τίποτα
Δεν μπορείς να τ΄αρνηθείς
Κι εκείνο το παιδάκι μονάχο του γυρνούσε
ζητούσε στίκερς - αυτοκόλλητα
τα κολλούσε σε μια παράξενη πλαστική μπαλίσα που κρατούσε 
στα χέρια του
μετά γέμισε το πρόσωπό του μ΄αυτοκόλλητα
Ποιος ξέρει τι έχουν δει τα μάτια του, τι έχει ζήσει και τι θα ζήσει ακόμα
Απόψε θα κοιμηθεί αγκαλιά με τη μπαλίτσα του;
Μήπως είναι ό,τι του απέμεινε απ΄ τους γονείς του;
Είναι ο καιρός που θα δοκιμαστεί όλοκληρη η φιλοσοφία μας
τα ωραία λόγια τα έξυπνα τα δυνατά
Γιατί τα λόγια έιναι άνεμος
αρκούν για να εντυπωσιάσουν
Δεν αρκούν για να ξεδιψάσουν, για να θρέψουν, για να ανακουφίσουν