Joseph Brodsky, Ένα σύγχρονο τραγούδι

Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά και ξανά,

ήταν εδώ προχθές και χθες

θα έρθει και αύριο,

τα ερείπια τον γοητεύουν.

Λέει:

            Σταδιακά,

            σταδιακά θα μάθεις διάφορα πράγματα, πάρα πολλά,

            θα μάθεις να επιλέγεις από τους σωρούς των χαλικιών

            τα ξυπνητήρια σου και τα καμένα εξώφυλλα των λευκωμάτων,

            θα συνηθίσεις

            να έρχεσαι εδώ καθημερινά,

            θα συνηθίσεις στην ύπαρξη των ερειπίων,

            θα μάθεις να ζεις με τούτη τη σκέψη.

Κάποιες στιγμές θα νομίζεις – πως έτσι πρέπει

κάποιες στιγμές θα νομίζεις, πως τα έμαθες όλα,

και τώρα εύκολα μιλάς

στο δρόμο με ένα άγνωστο μωρό

και όλα τα εξηγείς. Έτσι πρέπει.

            Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά,

            κάθε φορά, όταν θέλει να αγαπήσει ξανά,

            όταν ξανά ρυθμίζει το ξυπνητήρι του.

Σ’ εμάς, τους φυσιολογικούς ανθρώπους, δεν περνάει καν από το μυαλό μας, πως μπορούμε να γυρίσουμε στο σπίτι και αντί για το σπίτι να βρούμε ερείπια. Όχι, δε ξέρουμε τι θα πει να χάσεις και τα πόδια και τα χέρια όταν σε πατήσει το τραίνο ή το τραμ – όλα αυτά φτάνουν σ’ εμάς ως πικρές φήμες, όταν στο μεταξύ υπάρχει ένα αναγκαίο ποσοστό δεινών, αυτό είναι ένα ρόδο δυστυχίας.

            Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά,

            σκαλίζει για ώρα πολλή  με τη βακτηρία του τις μουσκεμένες ταπετσαρίες

και τα χαλίκια, σκύβει, σηκώνει και κοιτάζει.

Όποιος σπίτια χτίζει,

            όποιος αιωνίως τα γκρεμίζει, όποιος τα ξαναχτίζει,

            η αφθονία των πόλων μας γεμίζει αισιοδοξία.

            Ο άνθρωπος στα ερείπια σήκωσε και κοιτάζει,

            οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δεν κλαίνε.

            Ακόμη κι όταν έρχονται επισκέπτες σε – δόξα τω Θεών – γνωστούς,

            κοιτάζουν αποδοκιμαστικά τις στήλες με τα φωτογραφικά λευκώματα.

            «Στις μέρες μας» - λένε – δεν αξίζει να βγάζεις φωτογραφίες.

Μπορείς να χτίσεις πολλά κι άλλα τόσα μπορείς να γκρεμίσεις

και ξανά να χτίσεις.

Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τα ερείπια στην καρδιά,

τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τα ερείπια,

            στα οποία πέφτει η βροχή και δίπλα από τα οποία

            περνάνε καινούρια αυτοκίνητα,

            στα  οποία, σα φαντάσματα, περιφέρονται

            άνθρωποι με κομματιασμένη καρδιά και παιδιά με μπερέδες,

            τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικά από τα ερείπια,

τα οποία παύουν να θεωρούνται μεταφορές

και γίνονται αυτό που ήταν κάποτε:

            σπίτια.

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης