Ηγεμονία του κενού

Να σας πω για την αλλοκοτιά των ημερών μου, είναι τόσο κοινή, τόσο συνηθισμένη. Να σας πω για το φως την ημερών του χειμώνα, τόσο τρελό, τόσο απαλό. Ξαφνικά, εμφανίζεται η άνοιξη. Θα έμοιαζε με κάτι που δεν μπορεί ποτέ να τελειώσει...
Δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή σας, για τους ανθρώπους που πορεύονται μαζί σας, για τις λέξεις που σας προστατεύουν, για τα δέντρα ή τα σπίτια ή για το μπλε που βλέπετε από τα παράθυρά σας. Δε φαντάζομαι τίποτα. Τίποτα δεν έχω να σας πω που να μην το ξέρετε ήδη. Αν σας γράφω, είναι για να μην σταματήσω να γράφω, ποτέ, και είναι καθάριο τραγούδι, αγνός εορτασμός του άσματος, η δόνηση αυτή του αέρα κόντρα στο τύμπανο της καρδιάς.
Αν σας γράφω, είναι από τούτη τη μοναξιά, τούτη τη σιωπή που μετρά την ισότητά μας το ίδιο καλά με τη μεταξύ μας απόσταση. Από το αναπόφευκτο δεδομένο της μοναξιάς. Της δικής μου. Της δικής σας. Μοναξιάς όλο και πιο μεγάλης, απεριόριστης.
Και ξέρω πως για καιρό ακόμα όλα θα πρέπει να τα επινοώ. Όλα: τον αέρα τριγύρω και ό,τι βρίσκεται μέσα στον αέρα, φως, πουλιά, αστέρια ή βροχές. Το από κάτω χώμα και ό,τι βρίσκεται μέσα στο χώμα, τις πέτρες, τα νερά, τις νύχτες. Όλα να τα επινοώ για να κάνω ένα και μόνο βήμα. Ύστερα, όλα να τα αφήνω. Όλα να τα καταστρέφω για να αρχίσω και πάλι εν όψει ενός δεύτερου βήματος. Η ιδέα της ανάπαυσης, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, θα ήταν θανάσιμη.


Christian Bobin