Αστερόσκονη κατευθείαν από την κόλαση

http://tvxs.gr/news/kosmos/pragmatiko-ergastiri-toy-ai-basili-ergasiakos-mesaionas-gia-molis-126-%E2%82%AC-imeromisthio

Επειδή είσαι...

Επειδή είσαι για μένα ένα αναπάντητο ερώτημα
μια πληγή που δεν έχει επουλωθεί ακόμα
ατελείωτη σταγόνα πάνω στα κεραμίδια
κύμα που κατατρώει την πέτρα
βουητό ασίγαστο στ΄αυτιά
πτώση διαρκής στα όνειρά μου
δεν θέλω άλλο να σκαλίζεις την χέρσα γη μου
τα χέρια σου μονάχa πικρή μνήμη
κι ύστερα
ύπνος βαθύς
χωρίς εσένα

Joseph Brodsky, Ένα σύγχρονο τραγούδι

Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά και ξανά,

ήταν εδώ προχθές και χθες

θα έρθει και αύριο,

τα ερείπια τον γοητεύουν.

Λέει:

            Σταδιακά,

            σταδιακά θα μάθεις διάφορα πράγματα, πάρα πολλά,

            θα μάθεις να επιλέγεις από τους σωρούς των χαλικιών

            τα ξυπνητήρια σου και τα καμένα εξώφυλλα των λευκωμάτων,

            θα συνηθίσεις

            να έρχεσαι εδώ καθημερινά,

            θα συνηθίσεις στην ύπαρξη των ερειπίων,

            θα μάθεις να ζεις με τούτη τη σκέψη.

Κάποιες στιγμές θα νομίζεις – πως έτσι πρέπει

κάποιες στιγμές θα νομίζεις, πως τα έμαθες όλα,

και τώρα εύκολα μιλάς

στο δρόμο με ένα άγνωστο μωρό

και όλα τα εξηγείς. Έτσι πρέπει.

            Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά,

            κάθε φορά, όταν θέλει να αγαπήσει ξανά,

            όταν ξανά ρυθμίζει το ξυπνητήρι του.

Σ’ εμάς, τους φυσιολογικούς ανθρώπους, δεν περνάει καν από το μυαλό μας, πως μπορούμε να γυρίσουμε στο σπίτι και αντί για το σπίτι να βρούμε ερείπια. Όχι, δε ξέρουμε τι θα πει να χάσεις και τα πόδια και τα χέρια όταν σε πατήσει το τραίνο ή το τραμ – όλα αυτά φτάνουν σ’ εμάς ως πικρές φήμες, όταν στο μεταξύ υπάρχει ένα αναγκαίο ποσοστό δεινών, αυτό είναι ένα ρόδο δυστυχίας.

            Ο άνθρωπος έρχεται στα ερείπια ξανά,

            σκαλίζει για ώρα πολλή  με τη βακτηρία του τις μουσκεμένες ταπετσαρίες

και τα χαλίκια, σκύβει, σηκώνει και κοιτάζει.

Όποιος σπίτια χτίζει,

            όποιος αιωνίως τα γκρεμίζει, όποιος τα ξαναχτίζει,

            η αφθονία των πόλων μας γεμίζει αισιοδοξία.

            Ο άνθρωπος στα ερείπια σήκωσε και κοιτάζει,

            οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δεν κλαίνε.

            Ακόμη κι όταν έρχονται επισκέπτες σε – δόξα τω Θεών – γνωστούς,

            κοιτάζουν αποδοκιμαστικά τις στήλες με τα φωτογραφικά λευκώματα.

            «Στις μέρες μας» - λένε – δεν αξίζει να βγάζεις φωτογραφίες.

Μπορείς να χτίσεις πολλά κι άλλα τόσα μπορείς να γκρεμίσεις

και ξανά να χτίσεις.

Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τα ερείπια στην καρδιά,

τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τα ερείπια,

            στα οποία πέφτει η βροχή και δίπλα από τα οποία

            περνάνε καινούρια αυτοκίνητα,

            στα  οποία, σα φαντάσματα, περιφέρονται

            άνθρωποι με κομματιασμένη καρδιά και παιδιά με μπερέδες,

            τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικά από τα ερείπια,

τα οποία παύουν να θεωρούνται μεταφορές

και γίνονται αυτό που ήταν κάποτε:

            σπίτια.

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Ηγεμονία του κενού

Να σας πω για την αλλοκοτιά των ημερών μου, είναι τόσο κοινή, τόσο συνηθισμένη. Να σας πω για το φως την ημερών του χειμώνα, τόσο τρελό, τόσο απαλό. Ξαφνικά, εμφανίζεται η άνοιξη. Θα έμοιαζε με κάτι που δεν μπορεί ποτέ να τελειώσει...
Δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή σας, για τους ανθρώπους που πορεύονται μαζί σας, για τις λέξεις που σας προστατεύουν, για τα δέντρα ή τα σπίτια ή για το μπλε που βλέπετε από τα παράθυρά σας. Δε φαντάζομαι τίποτα. Τίποτα δεν έχω να σας πω που να μην το ξέρετε ήδη. Αν σας γράφω, είναι για να μην σταματήσω να γράφω, ποτέ, και είναι καθάριο τραγούδι, αγνός εορτασμός του άσματος, η δόνηση αυτή του αέρα κόντρα στο τύμπανο της καρδιάς.
Αν σας γράφω, είναι από τούτη τη μοναξιά, τούτη τη σιωπή που μετρά την ισότητά μας το ίδιο καλά με τη μεταξύ μας απόσταση. Από το αναπόφευκτο δεδομένο της μοναξιάς. Της δικής μου. Της δικής σας. Μοναξιάς όλο και πιο μεγάλης, απεριόριστης.
Και ξέρω πως για καιρό ακόμα όλα θα πρέπει να τα επινοώ. Όλα: τον αέρα τριγύρω και ό,τι βρίσκεται μέσα στον αέρα, φως, πουλιά, αστέρια ή βροχές. Το από κάτω χώμα και ό,τι βρίσκεται μέσα στο χώμα, τις πέτρες, τα νερά, τις νύχτες. Όλα να τα επινοώ για να κάνω ένα και μόνο βήμα. Ύστερα, όλα να τα αφήνω. Όλα να τα καταστρέφω για να αρχίσω και πάλι εν όψει ενός δεύτερου βήματος. Η ιδέα της ανάπαυσης, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, θα ήταν θανάσιμη.


Christian Bobin

Γεωγραφία του σώματος

Πόνος, ζωγραφισμένος παντού
στο σώμα μας καταγράφεται η ιστορία μας
Θάλασσες, λίμνες, χερσόνησοι, νησιά, ακτές
κι αργότερα οι καταιγίδες, οι σεισμοί, οι καταστροφές

οι γιατροί γίνονται οι ιστορικοί και γεωγράφοι μας
Ερευνούν τις πηγές μελετούν τα κύτταρά μας
καταδύονται στον πυρήνα μας, επισκευάζουν τον φλοιό μας

Πώς σιγά σιγά βυθιζόμαστε στην απώλεια
εξοικιωνόμαστε με το θάνατο
Πρώτα η όραση
ναι
μας εγκαταλείπει
θολώνει η εικόνα του κόσμου. σβήνει

Δεν έχουμε πολύ καιρό ακόμα

Κενός ήχος

Νομίζω πως δεν θα ξανακούσω μουσική
Στέρεψε η ακοή
Οι νότες πέφτουν μέσα μου βαριές σαν πέτρες
Σπάνε την εύθραστη επιφάνεια της ψυχής
Την κομματιάζουν
Κρύσταλλοι τα μινόρε- η αιχμή τους διαπερνά το σώμα
και το ματώνει
Ύφεση, δίεση- μαχαίρια με κόβουν στη μέση
Όχι δεν αντέχω άλλο αυτό το βασανιστήριο

Βυθομέτρηση

Ξανά εδώ
στην εκκίνηση
Φοβήθηκα πολύ
Ένιωσα τον πόνο του χαμού
Γιατί βυθομετρώ το χάος;
Γιατί εκλογικεύω το ά-λογο;
Γιατί ψηλαφώ τον αέρα;
Ας φύγει
Ας πετάξει
Καλύτερα
Ο κόμπος