Τους βλέπω, είναι παράξενο: είναι πολλοί, συνέχεια συμβαίνει στους επαρχιακούς δρόμους διασχίζοντας σχεδόν τη μισή ελλάδα κάθε εβδομάδα. Κότσυφες περπατούν με τα λεπτά τους ποδαράκια πάνω στη ζεστή άσφαλτο των παραδρόμων κι ενώ τους πλησιάζει το αυτοκίνητο αυτοί παραμένουν εκεί ως την τελευταία στιγμή, και τότε πετούν βιαστικά να κρυφτούν στις πλαϊνές φυλλωσιές. Για μερικά δευτερόλεπτα λοιπόν είναι εκεί πάνω στο δρόμο, άφοβοι, περήφανοι, μπορεί και να τραγουδούν, μα δεν τους ακούω, ίσως και να με κοροϊδεύουν που εγώ ο ανόητος άνθρωπος έχω γίνει ένα με τη μηχανή, ίσως και να έχω γίνει πια μια ρόδα, ναι απλά μια ρόδα κι όχι άνθρωπος με σκέψη και συναισθήματα, ο κότσυφας είναι έξυπνος, είναι ελεύθερος, κτίζει τη φωλιά του εκεί που θέλει, κάνει τις βόλτες του εκεί που θέλει, περπατά όπως και όποτε θέλει, πετά για το κέφι του, εγώ είμαι δεμένος με μια αλυσίδα σε 4 σημεία, άλλοι και άλλα καθορίζουν τη μέρα μου και τη διάθεσή μου. Φάσκελο λοιπόν στον άνθρωπο την "κορωνίδα" του κόσμου, τον ισοπεδωμένο από τον πολιτισμό του και την πρόοδο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου