Αρκεί μόνο, μέσα σε μια αστραπή, να δω τον άλλο να χει πάρει την όψη ενός αδρανούς, ταριχευμένου, θα λεγα αντικειμένου, για να με κάνει να μεταθέσω τον πόθο μου από αυτό το εκμηδενισμένο αντικείμενο στον πόθο μου τον ίδιο. Ποθώ τον ποθο μου - το αγαπημένο πλάσμα δεν είναι παρά το έρεισμά του. Μεθώ στην ιδέα μιας τόσο σπουδαίας υπόθεσης που αφήνει μίλια πίσω της το πρόσωπο που κατέστησα πρόσχημα γι αυτήν (τουλάχιστον αυτά λέω μέσα μου ευτυχής που υψώνομαι υποβιβάζοντας τον άλλον): θυσιάζω την εικόνα στο φαντασιακό. Κι αν έρθει η μέρα που θα πρέπει να αποφασίσω οριστικά να απαρνηθώ τον άλλο , το σφοδρό πένθος που θα με καταλάβει είναι το πένθος για το φαντασιακό. Ήταν μια αγαπημένη δομή. Κλαίω που έχασα τον έρωτα και όχι τον τάδε ή την τάδε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου