Αποσπάσματα ερωτικού λόγου - "Θέλω να καταλάβω" - Η ερωτική επιστολή

...Έτσι όσο κι ανααγορεύω ατέρμονα περί έρωτος το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι ότι θα πιάσω την έννοια από την ουρά: μέσα από στιγμιαίες αναλαμπές, φραστικούς τύπους, εκφραστικά απροσδόκητα - στοιχεία  διάσπαρτα μέσα στο μεγάλο ρεύμα του Φαντασιακού. ¨Βρίσκομαι στην κακοτοπιά του έρωτα δηλαδή στην εκθαμβωτική μεριά του. "Το πιο σκοτεινό σημείο  λέει μια κινέζικη παροιμία, είναι πάντα αυτό που βρίσκετα κάτω από τη λάμπα".
Ως πόθος η ερωτική επιστολή προσμένει την απάντηση. Επιβάλλει έμμεσα στον άλλον να ανταποκριθεί, διαφορετικά η εικόνα του αλλοιώνεται, γίνεται άλλη. Αυτό το εξηγεί  αυστήρά ο νεαρός Φρόιντ στη μνηστή του: Δεν θέλω ωστόσο να παραμένουν αναπάντητα τα γράμματά μου. θα σταματήσω αμέσως να σου γράφω αν δεν μου απαντήσεις. Συνεχείς μονόλογοι γύρω από ένα πλάσμα αγαπημένο, που δεν τους διορθώνει ούτε τους τροφοδοτεί το πλάσμα αυτό, οδηγούν σε σφαλερές απόψεις ως προς τις αμοιβαίες σχέσεις. Έτσι γινόμαστε πια ξένοι ο ένας για τον άλλον όταν ξαναβρισκόμαστε κι ανακαλύπτουμε πως τα πράγματα είναι διαφορετικά απ΄ότι τα φανταζόμασταν μην έχοντας καμιά επιβεβαίωση

Αποσπάσματα ερωτικού λόγου - Ρολάν Μπαρτ - Τον έρωτα αγαπώ

Αρκεί μόνο, μέσα σε μια αστραπή, να δω τον άλλο να χει πάρει την όψη ενός αδρανούς, ταριχευμένου, θα  λεγα αντικειμένου, για να με κάνει να μεταθέσω τον πόθο μου από αυτό το εκμηδενισμένο αντικείμενο στον πόθο μου τον ίδιο. Ποθώ τον ποθο μου - το αγαπημένο πλάσμα δεν είναι παρά το έρεισμά του. Μεθώ στην ιδέα μιας τόσο σπουδαίας υπόθεσης  που αφήνει μίλια πίσω της το πρόσωπο που κατέστησα πρόσχημα γι αυτήν (τουλάχιστον αυτά λέω μέσα μου ευτυχής που υψώνομαι υποβιβάζοντας τον άλλον): θυσιάζω την εικόνα στο φαντασιακό. Κι αν έρθει η μέρα που θα πρέπει να αποφασίσω οριστικά να απαρνηθώ τον άλλο , το σφοδρό πένθος που θα με καταλάβει είναι  το πένθος για το φαντασιακό. Ήταν μια αγαπημένη δομή. Κλαίω που έχασα τον έρωτα και όχι τον τάδε ή την τάδε

ΣΤ ΑΛΑΤΣΑΤΑ ΕΙΝ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ

Αργό, μελαγχολικό ερωτικό τραγούδι με άμεση αναφορά στα Αλάτσατα. Αναπτύσσεται σε makam Ουσάκ(Πρώτος Ήχος). Εξαίσια τα γυρίσματα που λειτουργούν σαν λυτρωτικές του ερωτικού καημού προτροπές. Οι στίχοι συναντώνται αυτούσιοι και σε άλλα τραγούδια.

Η δροσιά της σκιάς που χαϊδεύει το πρόσωπό σου

Άκου τώρα λεπτές αποχρώσεις! "Η δροσιά της σκιάς που χαϊδεύει τον κρόταφό σου για ένα δευτερόλεπτο"! Τόσο κοντά πλησιάζει η ψυχή ! Σκέψου την σαν ενα φακό που εστιάζει εκεί στη διάφανη σταγόνα ιδρώτα  και γίνεται αύρα καλοκαιρινού μεσημεριού. Σε αυτές τις λεπτομέρειες  γεννιέται ξανά και ξανά η ζωή .
Εκεί... 
στα λεπτά ποδαράκια των άφοβων κοτσυφιών που βγαίνουν βόλτα στην πυρακτωμένη άσφαλτο των παραδρόμων του εθνικού οδικού δικτύου, 
στο κάθε κύμα που σκάει στην ακτή και κανένα δεν είναι το ίδιο με τα προήγουμενα - εκατομμύρια δροσερές αγκαλιές -,  
στο φύλλο που μόλις έπεσε ξεραμένο απο το δέντρο, και ωχ λέρωσε την καλοσκουπισμένη αυλή της υστερικής γειτόνισσας
στις μικρές αράχνες που στήνουν τον ιστό τους δίπλα στις τριανταφυλλιές, και ξανά από την αρχή άμα τον καταστρέψει η ανθρώπινη βιασύνη, 
σε ένα στιγμιαίο βλέμμα  μες στο πλήθος που άνοιξε βαθύ ρήγμα εντός, 
σε μια περαστική νότα ανάμεσα σε τόσους ανούσιους θορύβους, 
στα δάχτυλα που χαϊδεύουν μία μία τις μπούκλες σε αγαπημένο κεφάλι
στο βλέμμα ενός παιδιού που ζητάει την ενθάρρυνση για να τα βγάλει πέρα με το σύνολο των άξεστων 
...εκεί είναι ο τόπος μου, εκεί σκιρτά η ύπαρξή μου, ξυπνώ από τον λήθαργο, νιώθω πως αρχίζω να ζω, μαλακώνει το ατσάλι της αλυσίδας μου, εκεί , χαμογελώ δακρύζοντας, παίρνω βαθιά ανάσα...

Μαρασμός*

Και τώρα σιωπή
Οι παλμοί ηρέμησαν - ο ρυθμός τους επανήλθε
Ο ήχος της καρδιάς ακούγεται φυσιολογικός
Ο ύπνος κι αυτός 
Το σώμα ανασαίνει ήσυχα
Δεν περιμένει τίποτε
ακούει τη σιωπή 
αφουγκράζεται τη νηνεμία
Μόνο αυτό το μαύρο χρώμα γύρω απ΄τα μάτια, 
αυτό παρέμεινε εκεί και δεν υποχωρεί, 
φορές φορές απλώνεται ίσαμε την ψυχή του

*βαθμιαία εξασθένιση των λειτουργιών ενός ζωντανού οργανισμού

Απροσδόκητες Συμμαχίες

Την παρατήρησα προσεκτικά, αφού αρκετές φορές ως τώρα κατέστρεψα το δημιούργημά της, είτε από αμέλεια είτε από βιασύνη και επιπολαιότητα. Καλύτερα όμως να χρησιμοποιώ πληθυντικό  γιατί πρόκειται για δύο κυρίες. Η απορία μου ήταν γιατί παρόλες τις επανειλλημένες καταστροφές, επέμεναν και ξανάκτιζαν τον ιστό τους στο ίδιο ακριβώς σημείο, ανάμεσα στις τριανταφυλλιές. Η απάντηση ήρθε κάποια στιγμή καθώς προσπαθούσα να αφαιρέσω τη μελίγκρα από τις δύστυχες τριανταφυλλιές διαπιστώνοντας με φρίκη την επίθεση από τις άσπρες μύγες που νεκρώνουν το φυτό. Οι αράχνες τελικά ήταν εκεί επιμένοντας να υφαίνουν τον πολύπλοκο ιστό τους με μοναδική έγνοια πώς θα φυλακίσουν και θα εξοντώσουν αυτούς τους σχεδόν αόρατους δολοφόνους. Από τη στγμή εκείνη διασχίζω με μεγάλη προσοχή το σημείο και φροντίζω να μην προκαλώ ταραχή στο μοναδικό έργο τους. Κάθε πρωί ελέγχω προσεκτικά αν βρίσκονται στη θέση τους και το βράδυ τις καληνυχτίζω. Ενημερώνω και όσους περνούν από την περιοχή, ίσως κολλήσω και μια πινακίδα που να γράφει: προσοχή: εκτελούνται έργα, απαγορεύεται η διέλευση

Ρόδα ή άνθρωπος;

Τους βλέπω, είναι παράξενο: είναι πολλοί, συνέχεια συμβαίνει στους επαρχιακούς δρόμους διασχίζοντας σχεδόν τη μισή ελλάδα κάθε εβδομάδα. Κότσυφες περπατούν με τα λεπτά τους ποδαράκια πάνω στη ζεστή άσφαλτο των παραδρόμων κι ενώ τους πλησιάζει το αυτοκίνητο αυτοί παραμένουν εκεί ως την τελευταία στιγμή, και τότε πετούν βιαστικά να κρυφτούν στις πλαϊνές φυλλωσιές. Για μερικά δευτερόλεπτα λοιπόν είναι εκεί  πάνω στο δρόμο, άφοβοι, περήφανοι, μπορεί και να τραγουδούν, μα δεν  τους ακούω, ίσως και να με κοροϊδεύουν που εγώ ο ανόητος άνθρωπος έχω γίνει ένα με τη μηχανή, ίσως και να έχω γίνει πια μια ρόδα, ναι απλά μια ρόδα κι όχι άνθρωπος με σκέψη και συναισθήματα, ο κότσυφας είναι έξυπνος, είναι ελεύθερος, κτίζει τη φωλιά του εκεί που θέλει, κάνει τις βόλτες του εκεί που θέλει, περπατά όπως και όποτε θέλει, πετά για το κέφι του, εγώ είμαι δεμένος με μια αλυσίδα σε 4 σημεία, άλλοι και άλλα καθορίζουν τη μέρα μου και τη διάθεσή μου. Φάσκελο λοιπόν στον άνθρωπο την "κορωνίδα" του  κόσμου, τον ισοπεδωμένο από τον πολιτισμό του και την πρόοδο

Σμιλεύει τη σκληράδα του θανάτου
επιτρέπει να απλωθεί το χαμόγελο (το κείμενό σου)