Ημέρες γιορτινές, πένθους και χαράς,
Η θύμησή τους από τα παιδικά χρόνια
ανάμεικτη
Οι γυναίκες μέσα σε παροξυσμό
να προλάβουν να υπηρετήσουν την παράδοση
να μην χαθεί ο κρίκος, να μην συμβεί το κακό
Να διαλύονται σωματικά και ψυχικά
Τις θυμάμαι να παλεύουν αξημέρωτα
με το ακατανόητο,
να σηκώνουν στους λεπτούς ώμους
το βάρος της ανθρωπότητας
να σπαταλούν τις ζωτικές τους δυνάμεις
στην υπηρεσία του αμείλικτου
Κι από νωρίς στην εκκλησιά
να προσεύχονται για το ανέφικτο
να θρηνούν για τον θεϊκό θάνατο
θρηνώντας μύχια για τη χαμένη ζωή
για τη ματωμένη ελευθερία