Διαβατά 2016

Στο τέλος ξέρουμε πως η ζωή θα νικήσει
Γιατί η ζωή ξέρει να παίρνει το δρόμο της
να συνεχίζεται ακατάπαυστα, με ορμή
Όμως η καρδιά σπάει σε κομμάτια
όταν αντικρίζει τον πόνο του φευγιού
από σπίτι και χώματα δικών
Μωρά στις αγκαλιές των μανάδων τους που όμως χαμογελούν
-είναι πολύ νέες
Παιδιά με μύτες κατακόκκνες γεμάτες μύξα
φορούν παπούτσια πέντε νούμερα μεγαλύτερα
κι όμως τρέχουν χωρίς να σκοντάφτουν
Γέροι που πέτρωσαν τα πρόσωπά τους,
αυτοί γνωρίζουν ότι η προσφυγιά  είναι μαχαίρι στη ζωή τους
Για ένα ποτήρι ζεστό γάλα με κακάο
όλοι απλώνουν τα χέρια και δυό και τρεις φορές
δεν είναι και τίποτα
Δεν μπορείς να τ΄αρνηθείς
Κι εκείνο το παιδάκι μονάχο του γυρνούσε
ζητούσε στίκερς - αυτοκόλλητα
τα κολλούσε σε μια παράξενη πλαστική μπαλίσα που κρατούσε 
στα χέρια του
μετά γέμισε το πρόσωπό του μ΄αυτοκόλλητα
Ποιος ξέρει τι έχουν δει τα μάτια του, τι έχει ζήσει και τι θα ζήσει ακόμα
Απόψε θα κοιμηθεί αγκαλιά με τη μπαλίτσα του;
Μήπως είναι ό,τι του απέμεινε απ΄ τους γονείς του;
Είναι ο καιρός που θα δοκιμαστεί όλοκληρη η φιλοσοφία μας
τα ωραία λόγια τα έξυπνα τα δυνατά
Γιατί τα λόγια έιναι άνεμος
αρκούν για να εντυπωσιάσουν
Δεν αρκούν για να ξεδιψάσουν, για να θρέψουν, για να ανακουφίσουν

Γλυκιές  ημέρες  στο τέλος του χειμώνα, ξεκινούν με κρύο, συνεχίζουν ζεστές αν και ο ήλιος παραμένει κρυμμένος από τα μεσημεριάτικα σύννεφα και τελειώνουν με μια τρυφερή βραδινή δροσιά. Πότε πότε βρέχει, συνήθως εκείνη η αργή ποτιστική βροχή. Πρωΐμια άνοιξης... 'Ομως όχι αυτό δεν αποτελεί είδηση. Εϊδηση παραμένει πως η ανθρωπότητα διανύει τη νηπιακή της ηλικία, αφού ακόμα εξαγοράζεται η ανθρώπινη ελευθερία και το δικαιωμα στη ζωή, αφού ακόμα ζωντανά πλάσματα γίνονται θύματα του πολέμου, του πιο άγριου ανθρώπινου ενστίκτου που δεν κατάφερε να εξαφανιστεί ή έστω να συρρικνωθεί με την εξέλιξη του είδους.

Σχόλιο

Κόσμος βυθισμένος στη Θλίψη και το αδιέξοδο
Απροκάλυπτα  οι εξουσίες κατατρών τη ανθρώπινη σάρκα
Όσοι οραματτίστηκαν έναν κόσμο διαφορετικό αποσύρθηκαν
Έμαθαν πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Τώρα το ξέρουν καλά
 Δεν έχει απομένει χαραμάδα να διαβεί υποψία ζωής
παρά μόνο στην άκρη.
Εκεί στην άκρη της χρεοκοπημένης κοινωνικής σύμβασης πλέκει η ζωή ξανά νέους δρόμους για να προχωρήσει










π

Κάποιες επέτειοι υπάρχουν για να θυμίζουν την αποτυχία

3-2-2012