Αρσένι Ταρκόφσκι Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου

Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, στο γέρμα

Μιας δύσκολης ζωής,

Γεμάτος θλίψη, μπήκα

Στο απογυμνωμένο κι ανώνυμο δάσος.

Ήταν καλυμμένο απ’ άκρη σ’ άκρη με το γαλακτώδες λευκό

Γυαλί της ομίχλης. Από τα γκρίζα κλαδιά

Έσταζαν δάκρυα καθαρά, σαν εκείνα

Που μόνο τα δέντρα χύνουν την παραμονή

Του χειμώνα που γυμνώνει τα πάντα.

Και τότε έγινε ένα θαύμα: της ώρα της δύσης

Μια αχτίδα λαμπερή διαπέρασε τα βαριά σύννεφα

Θαρρείς κι ήταν Ιούνιος,

Σαν τ’ ανάλαφρο δόρυ του τραγουδιού των πουλιών,

Από τις μέρες τις μελλούμενες στο παρελθόν μου.

Κι έκλαιγαν τα δέντρα την παραμονή

Των αγαθών εργασιών και της γιορτινής γενναιοδωρίας

Των ευτυχισμένων βροχών, που περιπλέκονται με το γαλανό χρώμα,

Κι έσυραν το χορό των καλογέρων,

Θαρρείς και τα χέρια στο πληκτρολόγιο

Πήγαιναν από τη γη μέχρι τις πιο ψιλές νότες.

В последний месяц осени, на склоне

Суровой жизни,

Исполненный печали, я вошел

В безлиственный и безымянный лес.

Он был по край омыт молочно-белым

Стеклом тумана. По седым ветвям

Стекали слезы чистые, какими

Одни деревья плачут накануне

Всеобесцвечивающей зимы.

И тут случилось чудо: на закате

Забрезжила из тучи синева,

И яркий луч пробился, как в июне,

Как птичьей песни легкое копье,

Из дней грядущих в прошлое мое.

И плакали деревья накануне

Благих трудов и праздничных щедрот

Счастливых бурь, клубящихся в лазури,

И повели синицы хоровод,

Как будто руки по клавиатуре

Шли от земли до самых верхних нот.