Κοιτώντας κατάματα την ήττα

Ο νους αδειάζει
Πόσες και πόσες φορές
προσπάθησα
Η αποτυχία ακολουθούσε πάντα
Στάθηκα ακίνητη
να αφουγκραστώ τη βαθύτερη διάστασή της
Περίμενα αρκετή ώρα
ακόμη κι αυτό στάθηκε αδύνατο
Όπως τα σήματα στο παλιό ραδιόφωνο
όπως η πρωινή ομίχλη στην πλαγιά του  βουνού
Σα νεκρή
Μάλλον είμαι νεκρη
αλλά μια βιαστική νεκρή
που πρέπει να σηκώσει
πολλούς θανάτους
χιλιάδες θανάτους
καθημερινούς θανάτους
θανάτους χωρίς τέλος

«Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει»

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάκτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ 

 

Μη μιλάτε Ελληνικά

Μη μιλάτε Ελληνικά

να γαβγίζετε

να μουγκρίζετε

Να μη μιλάτε καθόλου

Μη διαβάζετε Ελληνικά:

να διαβάζετε τους λόγους των πολιτικών σας

να διαβάζετε τα "καλέσματα" των οργανώσεών σας

να διαβάζετε τον ημερήσιο και τον περιοδικό σας τύπο.

Να μη διαβάζετε καθόλου.

Μη γράφετε Ελληνικά:

να γράφετε την "Καθαρεύουσα" του Γενικού Επιτελείου

να γράφετε την "Δημοτική" του Υπουργείου "Πολιτισμού"

να γράφετε όπως γράφουν στον ημερίσιο και στον περιοδικό σας τύπο

Να μη γράφετε καθόλου.

Και

Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα:

σας βλέπει κι αρρωσταίνει'

γυρίζουν τα μέσα της

αφρίζει

ξερνάει σακκούλες

σαγιονάρες

σακούλες

σερβιέτες

Ξερνάει πετρέλαιο και πίσσα

Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα.

Μη ανεβαίνετε στα βουνά:

σας αισθάνονται και πεθαίνουν

χάνουν τα δάση τους και τα πουλιά τους

χάνουν τη δρόσο τους και τ' άρωμά τους

χάνουν τα χιόνια τους και τα νερά τους.

Μην ανεβαίνετε στα βουνά.

Μη συντηρείτε αρχαιότητες:

είναι Ύβρις.

πάρτε κασμάδες και σωριάστε τες

φέρτε μπουλντόζες και σαρώστε τες

ρίχτε βενζίνη και κάφτε τες

Είναι η προτελευταία τιμή που μπορείτε να κάνετε στον Τόπο.

Η τελευταία είναι:

Να φύγετε

με τις γυναίκες και τα παιδιά σας

με τα σαλόνια σας και τα σκυλιά σας

με τη Βρωμιοσύνη σας και την κακομοιριά σας.

Και

μη παριστάνετε πως περιμένετε βαρβάρους:

Εσείς είστε οι βάρβαροι

και πρέπει να φύγετε. 

 ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ  

Αρσένι Ταρκόφσκι Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου

Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, στο γέρμα

Μιας δύσκολης ζωής,

Γεμάτος θλίψη, μπήκα

Στο απογυμνωμένο κι ανώνυμο δάσος.

Ήταν καλυμμένο απ’ άκρη σ’ άκρη με το γαλακτώδες λευκό

Γυαλί της ομίχλης. Από τα γκρίζα κλαδιά

Έσταζαν δάκρυα καθαρά, σαν εκείνα

Που μόνο τα δέντρα χύνουν την παραμονή

Του χειμώνα που γυμνώνει τα πάντα.

Και τότε έγινε ένα θαύμα: της ώρα της δύσης

Μια αχτίδα λαμπερή διαπέρασε τα βαριά σύννεφα

Θαρρείς κι ήταν Ιούνιος,

Σαν τ’ ανάλαφρο δόρυ του τραγουδιού των πουλιών,

Από τις μέρες τις μελλούμενες στο παρελθόν μου.

Κι έκλαιγαν τα δέντρα την παραμονή

Των αγαθών εργασιών και της γιορτινής γενναιοδωρίας

Των ευτυχισμένων βροχών, που περιπλέκονται με το γαλανό χρώμα,

Κι έσυραν το χορό των καλογέρων,

Θαρρείς και τα χέρια στο πληκτρολόγιο

Πήγαιναν από τη γη μέχρι τις πιο ψιλές νότες.

В последний месяц осени, на склоне

Суровой жизни,

Исполненный печали, я вошел

В безлиственный и безымянный лес.

Он был по край омыт молочно-белым

Стеклом тумана. По седым ветвям

Стекали слезы чистые, какими

Одни деревья плачут накануне

Всеобесцвечивающей зимы.

И тут случилось чудо: на закате

Забрезжила из тучи синева,

И яркий луч пробился, как в июне,

Как птичьей песни легкое копье,

Из дней грядущих в прошлое мое.

И плакали деревья накануне

Благих трудов и праздничных щедрот

Счастливых бурь, клубящихся в лазури,

И повели синицы хоровод,

Как будто руки по клавиатуре

Шли от земли до самых верхних нот.

 

Δέντρο
Δέντρα
δέντρα
δέντρα