Η ικεσία
Κύριε, Κύριε, πάει καιρός, μια μέρα
ονειρεύτηκα μιαν αγάπη όπως ποτέ
δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ κανέναν,
κάποια αγάπη που θα ήταν όλη η ζωή, η ποίηση.
Και περνούσε ο χειμώνας και δεν ερχόταν,
και η Άνοιξη περνούσε επίσης,
και το καλοκαίρι πάλι ακολουθούσε
και το φθινόπωρο με έβρισκε περιμένοντας
Κύριε, κύριε: γυμνή η πλάτη μου είναι
Κάνε να ξεσπάσει εκεί, με βίαιο χέρι
το μαστίγιο που ματώνει τους διεφθαρμένους !
Γιατί ήρθε το σούρουπο , επάνω στη ζωή μου
κι αυτό το δίχως μέτρο, φλεγόμενο πάθος
το έχω χάσει Κύριε, κάνοντας στίχους!

Alfonsina Storni, Ποιήματα



Αθεράπευτη
Άνθρωπε, μη μου λες πως πρέπει να πεθάνω
Γιατί το ξέρω.
Μου το είπαν τόσο και τόσο το λέω
Που μ' έχει κουράσει.

Αν πρέπει να φύγω, καλύτερα για όλους,
Αλλά και για μένα.
Ενώ τραγουδάει, τρελά το τζιτζίκι.
Και ρουφάει το κολίβρι το νέκταρ.

 Alfonsina Storni