Επειδή  με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σ΄αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω,
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
έτσι σε ντύνω μ' αλλόκοτη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι αυτό γύρω σου πετάω
και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.
Πώς απογυμνωνέσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι΄αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα π' αγαπάς
μυρωδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλλίζεις
Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετά σου
για να τ' απαγγείλω σ΄αλλόθρησκη λαλιά
Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία
κανένα ράφι δε στολίζει ο τόμος μου
και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο
ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη
Επειδή δεν έπρεπε ποτέ να αφεθώ
στην ασυδοσία της νοσταλγίας
και να γράψω αυτό το ποιήμα
τον γκρίζο ουρανό διαβάζω
σε ηλιόλουστη μετάφραση

Κατερίνα Αγγελλάκη Ρουκ

Η ικεσία
Κύριε, Κύριε, πάει καιρός, μια μέρα
ονειρεύτηκα μιαν αγάπη όπως ποτέ
δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ κανέναν,
κάποια αγάπη που θα ήταν όλη η ζωή, η ποίηση.
Και περνούσε ο χειμώνας και δεν ερχόταν,
και η Άνοιξη περνούσε επίσης,
και το καλοκαίρι πάλι ακολουθούσε
και το φθινόπωρο με έβρισκε περιμένοντας
Κύριε, κύριε: γυμνή η πλάτη μου είναι
Κάνε να ξεσπάσει εκεί, με βίαιο χέρι
το μαστίγιο που ματώνει τους διεφθαρμένους !
Γιατί ήρθε το σούρουπο , επάνω στη ζωή μου
κι αυτό το δίχως μέτρο, φλεγόμενο πάθος
το έχω χάσει Κύριε, κάνοντας στίχους!

Alfonsina Storni, Ποιήματα



Αθεράπευτη
Άνθρωπε, μη μου λες πως πρέπει να πεθάνω
Γιατί το ξέρω.
Μου το είπαν τόσο και τόσο το λέω
Που μ' έχει κουράσει.

Αν πρέπει να φύγω, καλύτερα για όλους,
Αλλά και για μένα.
Ενώ τραγουδάει, τρελά το τζιτζίκι.
Και ρουφάει το κολίβρι το νέκταρ.

 Alfonsina Storni