Εγκαταλελλειμένες Λέξεις

Περιδιαβαίνεις στα ανενεργά μπλογκ που κάποτε έσφυζαν από ζωή και κίνηση, λόγος απλός, καθημερινός, λόγος με επιχειρήματα, λόγος γεμάτος συναισθήματα -  μια απλή πρόταση και καταλαβαίνεις τη γλύκα που αναδύεται από μια ερωτευμένη αναγνώστρια με τον ευφυή συγγραφέα, είναι ολοφάνερη η απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει το ενδιαφέρον του πάνω της- ή ακόμη και την αντιπάθεια που ξεχειλίζει από κακεντρεχείς σχολιαστές καθώς αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν λογικά και χρησιμοποιούν προσβλητικά λόγια και νιώθεις όπως όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια αρχαιολογική ανασκαφή όπου η σκαπάνη φέρνει στο φως έναν χώρο όπου ζούσαν και κινούνταν άνθρωποι κι όπου το παραμικρό αντικείμενο μαρτυρεί πολλά μυστικά της καθημερινής τους ζωής. Κάπως έτσι, τα εγκαταλελειμμένα μπλόγκ, μάρτυρες της ψυχικής κατάστασης των σπιτονοικοκύρηδων και των επισκεπτών του γεννούν μια βαθιά συγκίνηση, μια νοσταγλία, πικρία πολλές φορές, ένα λεπτό γελάκι, μια περίσκεψη αλλά και πολλά ερωτηματικά: Κλείνεις τα μάτια κι αναρωτιέσαι, ταυτόχρονα και φαντάζεσαι (μα πέφτεις τόσο έξω)πώς να είναι άραγε τούτοι οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα κείμενα και τα σχόλια; Ποια είναι τώρα η ψυχική τους κατάσταση; Άραγε συναντήθηκαν ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο; Ένιωσαν τη ζεστασιά του ζωντανού ανθρώπου, την ανάσα του; Μοιράστηκαν μια χειραψία, ένα χαμόγελο; Πόσο σκληρή τελικά είναι η ιντερνετική επικοινωνία. Αφήνει τους ανθρώπους με τα συναισθήματά τους ως μια παγωμένη εικόνα, ψυχρή, αδιάφορη, αδειανή, ένα αγκάθι που τρύπησε την ψυχή σου και δεν κατάφερες ποτέ να το βγάλεις