Στην καρότσα ενός τρακτέρ
τριάντα  νοματαίοι,
στο δρόμο για το αύριο
απρόβλεπτοι, μοιραίοι

Καταρρέουσα πόλη

Φως

Έτρεχα να προλάβω
Η νύχτα ήταν ταχύτερη .....

Ερω - διός

Σε είδα μακρια, να πετάς, όμορφος, μοναχικός, αδιάφορος για το μίσος, τα μεγάλα σου μάτια σπίθιζαν μια κρυφή ριπή φωτός. Ζήλεψα την λεύτερη κίνηση σου, σχεδόν την ερωτεύτηκα, θα ΄θελα να σ΄ακολουθούσα  εκεί ψηλά, άλλος αέρας, άλλη ανάσα, χωρίς κλουβιά, χωρίς  αλυσίδες και ματαιωμένες εποχές. Ούτε μια ματιά σου δεν ευτύχησα να έχω, η κίνησή σου ήταν σε αργό ρυθμό, παρόλα αυτά δεν καταδέχτηκες να στρέψεις το βλέμμα κάτω, μόνο πάνω σταθερά. Κι έτσι απέμεινα να κυνηγώ τη ματιά σου.....

Εγκαταλελλειμένες Λέξεις

Περιδιαβαίνεις στα ανενεργά μπλογκ που κάποτε έσφυζαν από ζωή και κίνηση, λόγος απλός, καθημερινός, λόγος με επιχειρήματα, λόγος γεμάτος συναισθήματα -  μια απλή πρόταση και καταλαβαίνεις τη γλύκα που αναδύεται από μια ερωτευμένη αναγνώστρια με τον ευφυή συγγραφέα, είναι ολοφάνερη η απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει το ενδιαφέρον του πάνω της- ή ακόμη και την αντιπάθεια που ξεχειλίζει από κακεντρεχείς σχολιαστές καθώς αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν λογικά και χρησιμοποιούν προσβλητικά λόγια και νιώθεις όπως όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια αρχαιολογική ανασκαφή όπου η σκαπάνη φέρνει στο φως έναν χώρο όπου ζούσαν και κινούνταν άνθρωποι κι όπου το παραμικρό αντικείμενο μαρτυρεί πολλά μυστικά της καθημερινής τους ζωής. Κάπως έτσι, τα εγκαταλελειμμένα μπλόγκ, μάρτυρες της ψυχικής κατάστασης των σπιτονοικοκύρηδων και των επισκεπτών του γεννούν μια βαθιά συγκίνηση, μια νοσταγλία, πικρία πολλές φορές, ένα λεπτό γελάκι, μια περίσκεψη αλλά και πολλά ερωτηματικά: Κλείνεις τα μάτια κι αναρωτιέσαι, ταυτόχρονα και φαντάζεσαι (μα πέφτεις τόσο έξω)πώς να είναι άραγε τούτοι οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα κείμενα και τα σχόλια; Ποια είναι τώρα η ψυχική τους κατάσταση; Άραγε συναντήθηκαν ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο; Ένιωσαν τη ζεστασιά του ζωντανού ανθρώπου, την ανάσα του; Μοιράστηκαν μια χειραψία, ένα χαμόγελο; Πόσο σκληρή τελικά είναι η ιντερνετική επικοινωνία. Αφήνει τους ανθρώπους με τα συναισθήματά τους ως μια παγωμένη εικόνα, ψυχρή, αδιάφορη, αδειανή, ένα αγκάθι που τρύπησε την ψυχή σου και δεν κατάφερες ποτέ να το βγάλεις

Ιστορίες μιας ατελείωτης μέρας

Σ΄ έχασα,
κρύφτηκες στα πράσινα,
κοκκινολαίμη

Γερνάω ολοταχώς