Μελαγχολική ανοιξιάτικη ημέρα.Φυσάει ο βαρδάρης βασανίζοντας τα κλαδιά των δέντρων που αδυνατούν να αντισταθούν. Ξύπνησα από τη μεσημεριάτικη ξεκούραση κι ακολούθησε η μελαγχολία
Θέλω από καιρό να σου γράψω... Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει η παλιά μας επικοινωνία και μου λείπει πολύ. Καταλαβαίνω πώς ακούγεται αυτό σε έναν κόσμο όπου η απουσία συναισθημάτων είναι το ζητούμενο και επιβάλλεται με οποιονδήποτε τρόπο. Θεωρείται εντελώς αναχρονιστκό και ξεπερασμένο.Σήμερα ωστόσο δεν κατάφερα να αντισταθώ...  θα σου γράψω, θα σου γράψω για την ήττα μου. Νικήθηκα αγαπημένε, ο κόσμος που θέλησα να  κτίσω δεν υπάρχει, μέσα μου κι έξω. . Ίσως να ηταν μια ψευδαίσθηση,τίποτε αληθινό, μια λέξη δίχως νόημα, λέξεις δίχως νόημα
Τώρα αντικρίζω τα συντρίμια της ήττας όπως πολλoί τους καρπούς της ζωής τους. Οι σπόροι που προμηθεύτηκα για να σπείρω στο περιβόλι έπρεπε να περιμένουν μήνες για να ανταμώσουν το χώμα
Τους έριξα στον μικρό αστικό κηπο κι αρχίζουν τώρα και ξεπετούν το φύτρο τους σαν τα απομεινάρια στο πεδίο της μάχης.
Κι ενώ θα έπρεπε να απομακρύνομαι από την πόλη, όλο και περισσοτερο την πλησιάζω κα βυθίζομαι εκεί.
(to be continued)