Ποια είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται εντός με την απώλεια των γονιών; Ο πατέρας μου είχε χάσει τη μάνα του σε ηλικία ενός έτους. Όλες οι φωτογραφίες της καταστράφηκαν τη δεκαετία 40-50 κι έτσι δεν είχε καμία ανάμνηση του προσώπου της. Μεγάλωσε με αυτό το κενό, αυτή την φρικτή έλλειψη. Χρόνια προσπαθώ να καταλαβω πώς νιώθει ο άνθρωπος που μεγαλώνει χωρίς την εικόνα της μητέρας του, όχι μόνο χωρίς τα χάδια της, τη φροντίδα της, τα μαλώματά της. Πιστεύω πως είναι αδύνατο να κατανοήσεις μια τέτοια πραγματικότητα, ειδικά για όλους όσους μεγάλωσαν με την αγάπη, ακόμα και παραποιημένη, των δυο γονιών.
Αυτό που θα μπορούσα με βεβαιότητα να σκεφτώ - όχι να σκεφτώ, να αποφανθώ, είναι σίγουρο το συμπέρασμα - είναι ότι ο πατέρας μου είχε μια βασική άγνοια: δεν ήξερε να χαϊδέυει, αυτή η αγαπητική κίνηση, η οικεία σε όλους και απαραίτητη για τη συναισθηματική μας ανάπτυξη ήταν άγνωστη σε εκείνον. Δεν θέλω να γράψω ότι δεν ήξερε να αγαπάει είναι βαρύ, αλλά το χάδι, η τρυφερή λέξη έλειπε. Ταυτόχρονα όμως καταλάβαινες ότι τούτα τα δύο τα αναζητούσε ο ίδιος απελπισμένα, ήθελε να τα γνωρίσει, να τα μάθει, να τα νιώσει. Η αλλαγή δεν ήρθε με τη γέννηση των παιδών του. Χαμένος στις έγνοιες της επιβίωσης, δεν αντιλήφθηκε πως είχε φτάσει η ώρα για μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ανθρώπινης κατάστασης. Η αλλαγή ήρθε με τη γέννηση των εγγονιών του. Ήταν η χρονική στιγμή, η καίρια, όπου η λέξη αγάπη μου άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή στο λόγο του, να αποκτάει περιεχόμενο και οι αγκαλιές και τα φιλιά να γκρεμίζουν την συναισθηματική αναπηρία και να αποκαλύπτουν έναν άγνωστο κόσμο.
Ευτυχώς, αυτό ξεκίνησε εδώ και είκοσι χρόνια και νιώθω ότι ήταν αρκετό το χρονικό διάστημα που χάρηκε ο πατέρας μου τη ομορφιά της τρυφερότητας, γέμισε τις άδειες από την παιδική του ηλικία αποθήκες και τώρα που ήρθε η ώρα της δικής του αναχώρησης έφυγε γεμάτος από τη ζεστασιά του αγγίγματος, ψυχικού και σωματικού. Από την αρχή της αρρώστιας ως το τέλος, η ανάγκη του η μεγάλη ήταν να του πιάνουμε το χέρι που δεν νεκρώθηκε από το βαρύ εγκεφαλικό. Κι όταν έφτασα δίπλα του λίγες ώρες πριν το ταξίδι του, τα χέρια ήταν κρύα. Κράτησα το χέρι για ώρες, χάιδευα τα πονεμένα του μέλη και πραγματικά μια ζεστασιά απλώθηκε στο σώμα του λίγη ώρα πριν παγώσει εντελώς. Δεν ήθελε να του αφήσω το χέρι παρόλο που σχεδόν είχαν νεκρωθεί όλες οι λειτουργίες του σώματος και είχε απομείνει μια ανάσα μόνο. Το χάδι, το τρυφερό άγγιγμα, αυτό που δεν ζητά βίαιο αντάλλαγμα. αυτό που σωματοποιεί τα πιο βαθιά συναισθήματα αγάπης, γεννά τη ζεστασιά του ζωντανού πλάσματος, επιμηκύνει τη ζωή, μαλακώνει την εναγώνια ανάσα. Έτσι πέθανε ο πατέρας, με χάδι και αγάπη γύρω του, εύχομαι να μπόρεσαν αυτά τα τελευταία χάδια να αναπληρώσουν τα πρώτα που άδικα στερήθηκε.
Πατέρα, μόλις έρχεται η θλίψη και ο πόνος από την αμετάκλητη αναχώρησή σου, γλυκιά παραμυθία αμέσως την αντικαθιστά από τον γλυκό, τρυφερό, γαλήνιο, θάνατό σου. Κι εσύ γνώρισες τη δύναμη της τρυφερότητας και γέμισες από αυτή κι εγώ σε ευχαριστώ που ήμουν δίπλα σου την ύστατη ώρα.
Δευτέρα 13 Απριλίου 2015
Αυτό που θα μπορούσα με βεβαιότητα να σκεφτώ - όχι να σκεφτώ, να αποφανθώ, είναι σίγουρο το συμπέρασμα - είναι ότι ο πατέρας μου είχε μια βασική άγνοια: δεν ήξερε να χαϊδέυει, αυτή η αγαπητική κίνηση, η οικεία σε όλους και απαραίτητη για τη συναισθηματική μας ανάπτυξη ήταν άγνωστη σε εκείνον. Δεν θέλω να γράψω ότι δεν ήξερε να αγαπάει είναι βαρύ, αλλά το χάδι, η τρυφερή λέξη έλειπε. Ταυτόχρονα όμως καταλάβαινες ότι τούτα τα δύο τα αναζητούσε ο ίδιος απελπισμένα, ήθελε να τα γνωρίσει, να τα μάθει, να τα νιώσει. Η αλλαγή δεν ήρθε με τη γέννηση των παιδών του. Χαμένος στις έγνοιες της επιβίωσης, δεν αντιλήφθηκε πως είχε φτάσει η ώρα για μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ανθρώπινης κατάστασης. Η αλλαγή ήρθε με τη γέννηση των εγγονιών του. Ήταν η χρονική στιγμή, η καίρια, όπου η λέξη αγάπη μου άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή στο λόγο του, να αποκτάει περιεχόμενο και οι αγκαλιές και τα φιλιά να γκρεμίζουν την συναισθηματική αναπηρία και να αποκαλύπτουν έναν άγνωστο κόσμο.
Ευτυχώς, αυτό ξεκίνησε εδώ και είκοσι χρόνια και νιώθω ότι ήταν αρκετό το χρονικό διάστημα που χάρηκε ο πατέρας μου τη ομορφιά της τρυφερότητας, γέμισε τις άδειες από την παιδική του ηλικία αποθήκες και τώρα που ήρθε η ώρα της δικής του αναχώρησης έφυγε γεμάτος από τη ζεστασιά του αγγίγματος, ψυχικού και σωματικού. Από την αρχή της αρρώστιας ως το τέλος, η ανάγκη του η μεγάλη ήταν να του πιάνουμε το χέρι που δεν νεκρώθηκε από το βαρύ εγκεφαλικό. Κι όταν έφτασα δίπλα του λίγες ώρες πριν το ταξίδι του, τα χέρια ήταν κρύα. Κράτησα το χέρι για ώρες, χάιδευα τα πονεμένα του μέλη και πραγματικά μια ζεστασιά απλώθηκε στο σώμα του λίγη ώρα πριν παγώσει εντελώς. Δεν ήθελε να του αφήσω το χέρι παρόλο που σχεδόν είχαν νεκρωθεί όλες οι λειτουργίες του σώματος και είχε απομείνει μια ανάσα μόνο. Το χάδι, το τρυφερό άγγιγμα, αυτό που δεν ζητά βίαιο αντάλλαγμα. αυτό που σωματοποιεί τα πιο βαθιά συναισθήματα αγάπης, γεννά τη ζεστασιά του ζωντανού πλάσματος, επιμηκύνει τη ζωή, μαλακώνει την εναγώνια ανάσα. Έτσι πέθανε ο πατέρας, με χάδι και αγάπη γύρω του, εύχομαι να μπόρεσαν αυτά τα τελευταία χάδια να αναπληρώσουν τα πρώτα που άδικα στερήθηκε.
Πατέρα, μόλις έρχεται η θλίψη και ο πόνος από την αμετάκλητη αναχώρησή σου, γλυκιά παραμυθία αμέσως την αντικαθιστά από τον γλυκό, τρυφερό, γαλήνιο, θάνατό σου. Κι εσύ γνώρισες τη δύναμη της τρυφερότητας και γέμισες από αυτή κι εγώ σε ευχαριστώ που ήμουν δίπλα σου την ύστατη ώρα.
Δευτέρα 13 Απριλίου 2015
